Sharon is geboren in Nigeria en is het zevende kind uit een gezin van de acht kinderen. Helaas zijn zes kinderen overleden.
De mogelijkheid om naar school te gaan was afhankelijk van het geld dat op dat moment beschikbaar was.
Pas op haar twaalfde kreeg ze eindelijk toegang tot onderwijs, dankzij het geld dat ze zelf verdiende door op een cassaveplantage te werken.
Hiervan betaalde ze het schoolgeld, de boeken en kon ze het verplichte uniform kopen, strikt groen en wit.

In het dorp organiseerde de gemeenschap prachtige traditionele feesten.
Het eten werd altijd gelijkelijk verdeeld en uitgewisseld zodat iedereen met volle teugen kon genieten.
Deze feesten waren een prachtige manier om momenten van geluk en vreugde te delen en te ervaren.
Helaas waren er talloze gewelddadige aanvallen met een religieuze achtergrond.
Tijdens één van deze aanvallen kon Sharon’s vader niet voorkomen dat Sharon met een kapmes werd aangevallen waarbij ze een zware beenwond opliep.

Op de helaas zeldzame momenten van rust, als zij niet op school was of op de velden werkte, kon zij met haar vader mee in de boot om te gaan vissen.
Dat waren mooie gelegenheden met veel plezier en memorabele momenten.
Haar vader, een hardwerkende man die voor zijn gezin zorgde kwam helaas door onbekende oorzaak te overlijden.
Sharon verhuisde met haar zus en moeder naar de geboorteplaats van hun moeder. Hier stonden andere familieleden klaar om hen te helpen.

Na een paar jaar van relatieve rust ging het weer vreselijk mis en werden ze gedwongen te vluchten voor hun leven en keerden ze samen met andere familieleden terug naar Sharon’s geboortedorp.
Alsof dit nog niet genoeg was, beleefde zij op haar 22-jarige leeftijd weer een periode van geweld tegen de Christelijke Gemeenschap.
Terugkomende van het cassaveveld zat ze opnieuw midden in een terroristische aanslag, een hel van vuur en chaos.
Haar moeder en zus hadden hun toevlucht gezocht in de Gemeenschapskerk en waren daar ondergedoken.
Toen zij wist dat moeder en zus veilig waren verliet ze, met anderen, per bus het dorp naar het onbekende. Eén ding was haar duidelijk: nooit meer terug naar haar geboortedorp.
Onwetende voerde de reis haar naar Libië, een plek waar gemakkelijk werk te vinden zou zijn!
In haast en wanhoop gekozen bestemming, zonder zelfs maar een idee te hebben waar dat land zich bevond.

Sharons moedige reis.

Sharon’s vlucht uit haar brandend geboortedorp na de zoveelste terroristische aanslag op christenen in Nigeria. De daaropvolgende angstaanjagende reis heeft ze met enorme moed doorstaan.
Een lange busrit en een doorsteek door de woestijn en dan helaas belanden in een onmenselijk kamp in Libië.
Daar verbleef ze acht maanden voordat ze werd geholpen door een Libische familie.
Soms moest ze huishoudelijk werk doen voor de bewakers, en in ruil daarvoor kreeg ze meer voedsel dan in gevangenschap het geval was.

Tweemaal probeerde zij de reis van Libië naar Italië te maken met behulp van een rubberboot.
De eerste poging mislukte door een lek in de bodem van de boot: bij die gelegenheid werden zij en de andere zestig mensen gered door de Libische kustwacht.
Bij de tweede poging werden ze opgemerkt door een helikopter die hen vervolgens naar het schip van de Italiaanse kustwacht begeleidde.
Na een paar dagen varen kwamen ze in Italië aan, werden geregistreerd en kregen medische behandeling.
Sharon verbleef zes maanden in een opvangcentrum voordat de immigratieprocedure was afgerond.
In het asiel waren veel onzekerheden, dus Sharon nam de trein om bij een paar vrienden te gaan wonen.

Sharon en ik

Bij mijn terugkeer naar Italië vanuit Zuid-Amerika (Suriname), ging ik voor mijn broer werken op zijn tuinplantenbedrijf in Toscane.
In een supermarkt ontmoette ik Sharon voor het eerst, en ze vertelde mij over het werken op een cassaveboerderij met haar moeder.
Ik wist dat ze op een dag naast me zou komen werken, omdat ik begreep dat ze een harde werkster was.
Na enige tijd werd Sharon aangenomen op dit bedrijf.

Het is leuk werk, fysiek best wel zwaar, onder de vaak hete zon van dit prachtige heuvelachtige Toscane.

In de ochtend, tijdens de pauze, genieten we meestal van een kopje thee en een brioche, terwijl we ‘s middags genieten van het lekkere Afrikaanse eten, maar op vrijdags is het toch echt ‘pizza time’

Sharon werkt hard en ze leert snel, en als kleine beloning kreeg ze van de baas een fiets voor haar inzet voor het bedrijf.
Fietsen kon ze niet, dat heb ik haar geleerd. Nu geef ik haar rijles met het busje, maar voorlopig alleen in het weiland heen en terug!

Sharons vastberadenheid en haar geloof in Jezus

De ontvangst en de daaropvolgende inburgering in Italië waren niet altijd de beste.
Maar ze waren zeker niet het ergste van haar bijzonder moeilijke reis.
Op een dag in maart 2020, toen ik haar bijzonder moedeloos zag, vroeg ik haar:
“Wat is jouw probleem, Sharon? Waarom ben je zo droevig?”
Ze antwoordde: “Vanwege het feit dat er zoveel Italianen sterven aan dit coronavirus; ik moet voor ze bidden, want het is niet oké… “.
Sharon bidt voor iedereen die lijdt!
Zelfs ondanks dat zijzelf niet met zoveel altruïsme in Italië is behandeld door Staatsinstituten, echt om voor te schamen!
Maar zij zal blijven bidden om de behoeftigen kracht te geven.

Er zijn geen andere woorden nodig om Sharon te beschrijven.
Zij maakte een geweldig gebaar, een gebaar wat de meeste Europeanen allang zijn vergeten.

Wij Europeanen kunnen alleen maar leren van verschillende andere culturen.
Deze kunnen ons leven zelfs veel interessanter maken.
We moeten gewoon bereid zijn deze verschillen te aanvaarden, want het zal ons alleen maar enorme voordelen opleveren.
Hun bescheidenheid, nederigheid en hun tevredenheid met slechts weinig, herinneren me aan het verleden.
Het is soms moeilijk om een ware vreugde te herkennen of om te weten wanneer de mensen echt tevreden zijn!

Sharon zou Sharon niet zijn als ze geen andere mensen zou helpen.

Nog steeds besteedt Sharon aandacht aan de mensen in haar parochie die in grote moeilijkheden verkeren en zet zich actief in om hen concrete steun te geven.
Meerdere keren heeft ze al bruikbare kleding, schoeisel, spaghetti en andere producten ingezameld om deze naar Nigeria te sturen.

Tijdens het eerste coronavirus in maart 2020 heeft ze zelfs 1.000 euro naar haar gemeenschap in Nigeria gestuurd.
Omdat ik haar help met het beheren van haar financiën, was ik het niet helemaal eens met deze manier van handelen.
Bijna alles weggeven van wat je hebt terwijl je in een duur Europa leeft, leek me niet zo slim.
Maar gezien haar Christelijk geloof en luisterend naar haar hart, vond zij het nodig iets te doen voor de gemeenschap van haar dorp in Nigeria.
Later, in hetzelfde jaar, bood een van de families van deze gemeenschap haar gratis 2.500 vierkante meter land aan.
Anderen helpen geeft een goed gevoel en is altijd lonend; het is vaker mooier om te geven dan te nemen.
Deze vrijgevigheid komt op de een of andere manier ook weer terug.

Sharon als een echte metgezel

Wij helpen elkaar zoveel mogelijk in ons leven, we zijn een grote steun voor elkaar. Heel gemakkelijk want we zien elkaar elke dag op het werk.

Ondanks het zware werk is ze altijd goed gehumeurd en brengt ze vreugde over aan de mensen om haar heen, en dus ook aan mij.

In 2017 begon ik serieuzer aan mijn muzikale project te werken en ontdekte stap voor stap hoe interessant het was om zelf muziekteksten te schrijven en te componeren.
Sharon, die een minimum aan kennis heeft in foto- en videobewerking, werd meteen mijn vaste kracht in mijn project om videoclips te maken.
Daarbij maakt zij de Karaoke versies van mijn liedjes.
Helaas hadden we vanwege de beperkingen die ons tijdens de coronavirus periode werden opgelegd niet de mogelijkheid om buiten te filmen.
We moesten daarom voorlopig genoegen nemen met het downloaden van gratis foto’s en video’s en het gebruik maken van het ‘green screen’.

De SFF –  “Sharon’s Farm Foundation”

Op dit moment stuurt Sharon te vaak geld naar haar gemeenschapsparochie, en dat is niet erg constructief.
In feite gaat het beroemde spreekwoord als volgt:

“Geef een man een vis en hij heeft 1 dag te eten. Leer hem vissen en hij heeft zijn hele leven lang te eten!”

Om deze reden hebben we overwogen om nu serieus de “Sharon’s Farm Foundation” (SFF) op te richten in haar geboorteplaats in Nigeria.
We hebben het stuk grond dat aan haar is geschonken om daar een huis, een ontvangstruimte, een kantine, een winkel en een loods te bouwen.
We beginnen dan met een cassave plantage, maar we zijn ook van plan geiten en koeien te gaan fokken.
Het idee is om via de winkel het eigen geproduceerde voedsel, handgemaakte kleding en andere typische producten van die regio’s te verkopen.

We zijn ervan overtuigd dat het project van Sharon een succes zal worden.

Ik zal ook mijn ervaring gebruiken, opgedaan met de meerdere fairtrade projecten voor biologische bananen in de Dominicaanse Republiek.
Wij zullen er zorg voor dragen dat alles zo goed mogelijk zal verlopen.

Hopelijk kunnen wij dit project in 2022 opstarten als het probleem van het coronavirus het toelaat.

Sharon wenst U fijn luister en kijk plezier

click here to SFF