Biografie van 2015 tot nu

Suriname, een ex kolonie van Nederland, met zijn meerdere bevolkingsgroepen waaronder meerdere religieuze en etnische groepen.De grootste etnische groep de Marrons, de Hindoestanen, de ‘Afro-Surinamer’ de creolen, de Javanen, Indianen en daarbij de Europeanen, Brazilianen en Chinezen die allen met elkaar onder één dak leven.Een diversiteit waar menig land een voorbeeld aan kan nemen. Het doel was om goud te zoeken in het regenwoud van Suriname grenzend aan Frans Guyana en Brazilië.

Ik beschrijf mijn ervaringen in Suriname uitgebreid in mijn biografie dus houdt ik het zo kort mogelijk!

Het leven in de stad Paramaribo en het oerwoud.

Het leven in de stad verliep rustig en ik kon genieten van het ontdekken van een prachtige en interessante Surinaamse cultuur te Paramaribo. In het centrum van de stad aan de waterkant en de palmentuin vonden de meeste festiviteiten plaats. Daar in een bar keken we dan ook vaak voetbal en formule 1 races die ‘s morgens vroeg om 9 uur begonnen.
De F1 races kijken in de stad of het oerwoud waar ik vanaf de mooiste vip plaats midden in het oerwoud Max33 (mijn landgenoot Max Verstappen!) in Spanje zijn eerste race zag winnen.

Zoals ik al schreef woonde ik in het stadsgedeelte Menkendam. Ik was te gast in een stenen huis wat ik leefbaarder heb gemaakt tijdens mijn verblijf.
Daar woonden ook mijn vrienden Leo en Margareta.

Heb daar veel mensen leren kennen, allemaal familie leden die onderdak zochten op hun doorreizen en of bezoeken aan de stad om hun cassave te verkopen. Cassave is een uiterst belangrijk voedingsmiddel in de afro cultuur. Op bezoek kwam ook mijn vriend Mimo die de bijbel studeerde en zijn doel was om voorganger te worden in zijn parochie.

Van hem leerde ik uiteindelijk Jezus kennen en hij gaf me wegwijs in de bijbel. Hier staat alles al beschreven met de prachtige verhalen. Vroeger was ik misdienaar en ging ik vaak naar de kerk, maar heb nooit iets begrepen van het geloof in het algemeen. Daarvoor moest ik dus in Suriname terechtkomen om daar achter te komen, beter ooit als nooit!

Ik ging geregeld op bezoek bij verschillende families om te praten en samen te eten, het blijft de beste manier om een cultuur te leren kennen. Echt Surinaams eten is geweldig lekker en rijst wordt daarbij nooit weggelaten zelfs nadat ik een overheerlijke spaghetti met de saus op zijn Italiaans gemaakt had!
Bij de familie van Silvie was het altijd gezellig met de spontane Ester, Nene en Marion. Met Ester en haar nicht Nene thuis ‘mens erger je niet’ spelen en soms als begeleider met hen naar de stad. Michael kreeg het voor elkaar om mijn gekochte gasfles voor de familie om  deze‘s middags weer vol terug te brengen, om zo het geld terug te krijgen, ha ha, geniaal toch. Hij had mij ook gewoon 50 SRD kunnen vragen.

Met buurman en vriend Bryan begonnen wij in de vroege ochtend met een kop koffie en het eerste dam spelletje en iets later pakte ik dan mijn gitaar om weer te gaan oefenen. Uiteraard ging ik voetballen en kon zo makkelijk integreren wat leidde tot begeleider van voetbaltrainer Jozef bij SC Caravan. De president was Dhr. Brunswijk die samen met zijn politieke partij ABOB in 2020 in het parlement komt en Suriname er weer economisch bovenop zal helpen.

Terug in de stad kon ik ook de tijd nemen om met de kinderen op straat te voetballen en een ijsje te kopen bij de ijscoman die met zijn bakfiets langs kwam zoals ik nog van vroeger kende. Zo leuk hé? Ik bood 5 ijsjes aan de kids en ging boven op mijn kamer geld halen. Bij terugkomst stonden er 15 kindjes! En voor de tweede keer ging ik naar boven geld halen! Ook hielp ik een aantal vrouwen met hun huiswerk, de meesten gingen naar de avondschool om alsnog het MULO diploma te behalen. Met een diploma op zak was de kans groter om werk te vinden.

Het oerwoud, wat een emoties!

Tot twee keer overkwam mij iets onbeschrijflijks, en niet omdat ik aan het verlies van dierbare mensen dacht, of aan het onrecht wat je is aangedaan, of aan woede of schaamte, nee niets van al deze emoties. Het was ook niet de bedroefdheid op zich maar misschien ‘het grootse’ wat mij regelrecht diep in mijn hart en ziel trof en die mij ontroerden.

Dat ik voor de eerste keer met de boot langzaam maar zeker het rustig liggende of onheilspellende enorme immense oerwoud naderde, dat je afschrikt óf omarmt.
Het ongewisse en het ondoortastbare wat op jou staat te wachten in al zijn immensiteit, is dit het begin of het einde waar je naar toe vaart!
Maar het omarmde mij en heeft me ontvangen om hem beter te leren kennen…

De tweede keer als de avond je naar de nacht leid al liggende in je hangmat, de ineens onverwacte stilte van de bewoners van het oerwoud voor slechts enkele minuten. Al liggende onder een dekbed van miljoenen sterren, die je bijna aan kunt raken in een immens groot heelal, die de nachtdieren van het oerwoud in hun nachtleven vergezellen …

“Er zijn immers evenveel sterren als zandkorrels op alle stranden van deze wereld.”

Ik weet zelfs tot op heden niet of ik de juiste woorden heb kunnen vinden om deze emoties van bizarre prachtige momenten te beschrijven en te delen!

De reis naar het kamp

De reis begint vanaf Paramaribo richting Afobaka met proviand en machine onderdelen voor het kamp.
Met mijn boot Massief en 25 PK motor richting het kamp in het oerwoud over het Brokopondomeer waar het af en toe gevaarlijk spookte met slecht weer en hoge golven. Hierdoor zag je de toppen van de boomstammen niet meer aan de oppervlakte van het water en het gevaar was er dan om er bovenop te varen en te kunnen kantelen.
Tot Esters´ en mijn grote verdriet en ongeloof is Nene in 2020 verdronken in het Brokopondomeer toen hun boot omsloeg. So bad, so sad. Dus in de boot altijd een lifevest om, de paraplu mee voor de stortbuien en de handen altijd binnenboord!

Een gedeelte van het oerwoud wordt in de jaren 60 onder water gezet en ontstond het Brokopondo meer om een waterkrachtcentrale te bouwen. Het stuwmeer is inmiddels een toeristische attractie en Afaboka een belangrijke los- en laadpunt voor goederen.
Tijdens de reis konden wij soms één van de eilandjes bezoeken, en de levensstijl en verschillende ambachten van de bewoners bewonderen. Na een reis van bijna 4 uren in de boot, waar ik tijd vond om mondharmonica te oefenen, hadden we nog een reis van 2 uren af te leggen met de quad om uiteindelijk in ons kamp aan te komen.

Het kampleven

De groep delvers bestond uit 9 mannen waaronder 3 Surinamers, 6 Brazilianen en de Braziliaanse kokkin. Iedereen had zijn vaste taken en de hiërarchie was duidelijk aanwezig om dit zware en ingewikkeld werk te doen.
Het was moeilijk om het bedrijf te laten voortduren met ook zeer veel machinale problemen, maar de motivatie was er slechts eentje: GOUD VINDEN!

In het kamp had ik mijn eigen hut waar ik alleen sliep, zeer zeker één van mijn beste en eenvoudigste huizen ooit gebouwd! De vier palen, dwarsbalken, een stuk zeil en een geul rondom mijn ‘huisje’. De laarzen altijd omgekeerd op een stok voor het drogen en om te voorkomen dat er schorpioenen of ander ongedierte in kon kruipen.
Bij het aantrekken van de laarzen altijd even nakijken!

Terugkomende van de stad waren als eerste de waakhonden die de quad in de verte hoorden aankomen waaronder mijn hondje Blues.
Waar ik ook ging, twee honden volgden mij, eentje liep voor me en Blues achteraan, niemand heeft ze dit ooit aangeleerd, het was gewoon zo!

Het ‘toilet’ bevond zich lager ten opzichte van de waterput waar wij het drinkwater in een bassin pompte.
De keuken met de eetgelegenheid en ontspannings gedeelte om te kaarten en TV te kijken.
Want de formule 1 races en het Braziliaanse voetbal waaronder ook het vrouwen voetbal met Marta werd niet overgeslagen.
Voor het avondeten wordt het tijd de kippen in hun hok te sturen, geheel afgemaakt met gaas, anders zouden ze de nacht niet overleven.
De honden vlak in de buurt van de hangmatten om te voorkomen dat vleermuizen de oren af zouden bijten.
Sommige werknemers slapen zonder muskietennet om alerter te kunnen zijn, ikzelf dus wel want die vleermuizen wil ik niet tussen mijn lakens hebben.

Later in de avond, liggend in de hangmat, kun je bijna miljoenen sterren aanraken, één van de mooiste momenten in een etmaal.

Tijdens het verblijf in het oerwoud studeerde ik Portugees, maar ook gitaar. Daarnaast was mijn vaste taak om drie keer per dag voeding te brengen naar de werkplaats.

Verder zorgde ik zo goed als het kon voor de gezondheid van het personeel en de mensen van de andere kampen in geval van ziekte of letsel.
Mijn interesse in ‘oma’s recepten’ en natuurlijke- en homeopathische middelen is er altijd geweest en heb dit ook uitgeprobeerd en toegepast.
Maar nog interessanter als je tijdens een wandeling met een oorspronkelijk bewoner wordt verteld over de geneeskracht van planten en wortels. Zo wordt de vrucht zuurzak (Annone Muricata) gebruikt tegen enkele varianten om kanker te bestrijden. Experimenteerd en herkent in 1972 in de Verenigde Staten!

Ongewenste gasten!

Het kamp moest schoon blijven om cobra’s op afstand te houden, anders konden de cobra’s tot je hangmat komen, zo werd een medewerker gebeten.
Op de foto zie je de drie tanden van de slangenbeet!

Helaas was de buitenboordmotor stuk en moest hij ‘beweegloos’ wachten op een boot-taxi. Later heb ik bij Brazilianen een anti gif kunnen kopen, voor het geval dat!

En dan was er nog de zwarte vlieg die in mijn nek steekt en een eitje achterlaat en deze ontpopt zich tot een kleine made. Jeukt een beetje maar komt er graag uit met een beetje rum in tabak gedempt en daarna de wond ontsmetten met een antibiotica zalf.
Zo zou het zijn geweest als die ongewenste gast in Suriname was gebleven. Echter terug in Italië een heel gedoe met meerdere ziekenhuis bezoeken. Je ziet dat de kennis van de oerwoud bewoners eenvoudiger en efficiënter kan zijn als de moderne!

“Je luistert naar de raad van de Surinamers en Brazilianen om gevaren uit de weg te blijven, doe je eigenwijs krijg je problemen met de natuur.”

Meerdere mensen die daar werken en wonen hebben geen scholing gehad zoals wij dat in Europa kennen.
Vooroordelen en mensen veroordelen als dom, je kunt je hier afvragen wat is dom. Zij overleven zonder problemen in het oerwoud en wij “geschoolden” het echt niet redden, nog niet voor slechts enkele dagen!

Het vissen

Voor zonsondergang werd het visnet van 90 meter lengte en 1 meter diepte uitgezet en deze haalden we dan de volgende dag weer om 6 uur op.
We binden de lege plastic flessen aan het net zodat het blijft drijven aan de oppervlakte. De volgende morgen kraait de haan voor half 5 en na de koffie en het brood halen wij met twee personen om 6 uur de netten op.
De vissen zijn hoofdzakelijk piranha’s met hun ongelooflijk scherpe tanden en sterke kaken.
Zie de foto van de slipper waar een Piranha even zijn tanden in heeft gezet!
De piranha’s worden schoongemaakt, ingesneden en gezouten voordat ze in de pan gebakken worden.
Eén van de lekkerste vis die ik ooit gegeten heb!

Jagen

Er komen altijd periodes voor dat het proviand opraakt en dan is er geen andere keus als gaan jagen, alles wat kruipt, vliegt of loopt kan eetbaar zijn. Op jacht altijd met hoge rubberen laarzen en de lange sokken over jeans heen getrokken.
Een T-shirt met lange mouwen, een pet op, het kapmes in je hand, het geweer over je schouder en de honden in de buurt.
Natuurlijk jaag je ook ‘s nachts en heb je een goede zaklamp nodig.

Goud graven

Voordat er gegraven kon worden moesten we eerst weten waar de goudader zat en deden dat met een metaal detector.
Daarna groeven wij de gaten tot 3 meter diepte met de graafmachine om vervolgens de goede kleilaag te zeven met een goudpan. (Over dit argument bestaat er een lied van Norma Sante – Moni bate)

Voor het graven zijn graafmachines noodzakelijk, twee Deutz 911 diesel pompen, de zeef en de Quad met kar voor transport van de olievaten. Elk schroefje wat je mist of kwijtraakt moet je ervoor naar de stad als die andere kampen rondom dit materiaal niet kunnen uitlenen. Dus de verstandhouding tussen de kampen was goed daar we elkaars hulp gewoon nodig hadden. Iedereen had zijn eigen gebied om te graven naar goud.
Iets repareren was niet altijd makkelijk, alle euvels moest je maar zien te klaren.

Mechanische problemen

Onmisbaar is de quad

Graven

Gouddelven

Na een plaats te hebben gevonden werd bestudeerd hoe de gaten te graven.
Er is namelijk water nodig om met de brandslangen de klei van het stofgoud te scheiden. Daarbij is een kanaal nodig dat ervoor zorgt dat het water weer schoon is, niet troebel, bij het aanzuigen.
Het water wordt met het materiaal opgezogen en over de zeef geleid. Goud is zwaarder dan water dus blijft dit achter in de zeef. Als het materiaal van klei en stofgoud op is beginnen we met het ‘oogsten’ van het goud wat in de matten zit.

De ‘goudkoorts’ kwam naarmate het ‘materiaal’ van klei met daarin het stofgoud opraakte!

Goud

Bij het ‘oogsten’ hebben we meerdere mensen voor de veiligheid rondom ons heen. Na het oogsten wordt het ruwe goud verdeeld onder het personeel en de rest gaat naar de stad. Hiervan worden weer goederen, brandstof, onderdelen en vet gekocht voor het volgende gat.

De vreugde!

En je begint opnieuw te graven en te hopen om dit keer nog meer goud te vinden. De zogezegde ‘goudkoorts’ heeft zijn begin.

In het oerwoud wonen blijft een onbeschrijfelijke ervaring aan emoties!